معماری تاریخی به درازای تاریخ بشریت دارد . از آن روز که انسان خود را به عنوان موجودی متفکر به یاد می آورد ،معماری نیز به موازات وی حضور داشته است . نقش معماری در آن دوران محافظت از انسان در مقابل عوامل طبیعی ، خطرات پیرامونی و همچنین فراهم آوردن فضایی جهت آسایش وی بوده است . مصالح غالب معماری آن دوران از طبیعت به صورت مستقیم به دست می آمد . انسان با استفاده از ابزار های اولیه ، سنگ یا چوب را جهت ساخت پناهگاه های نخستین شکل می داد . شاید از همین جهت است که حتی در قرن 21 نیز استفاده از مصالح طبیعی مخصوصا به صورت عریان و بدون پرداخت های صنعتی حسی از اصالت و آرامش را به همراه دارد . استفاده از سنگ های رگه دار طبیعی ، سطح خشن و غیر صیغلی ، رنگ طبیعی و خام سنگ ها در فضاهای مدرن امروزی ، خاطراتی را در ناخودآگاه ما زنده می کند ،که شاید هزاران سال است دیگر به یاد نمی آوریم.